بسم الله الرحمن الرحیم

از نظر روانشناسی، برقراری ارتباط و دوستی به دو صورت است:

1-      ارتباط مقطعی و کوتاه: این نوع ارتباط و دوستی، بر اساس احساسات آنی به وجود می آید و اگر دوام نیابد پس از مدت کوتاهی به فراموشی سپرده می شود. این دوستی مقطعی، زودگذر، زوال پذیر و مبتنی بر گرایش احساسی است.

2-      ارتباط دائمی و همیشه ای: این نوع دوستی مبتنی بر عقل و آگاهی بوده و به خصوصیات واقعی طرف مقابل وابسته است؛ لذا ارتباط و علاقه دائمی بر اساس آگاهی ایجاد می شود. این آگاهی سبب دوام دوستی می گردد و آن را زوال ناپذیر می سازد. ارزش این نوع دوستی در آن است که باعث تأثیر در خود فرد و طرف مقابل می شود.

برقراری ارتباط با امام زمان (ع) نیز از این قاعده مستثنا نیست. این ارتباط نیز به دو گونه می تواند صورت گیرد: مقطعی و زود گذر؛ و دائمی و پایدار

الف- دوستی مقطعی و کوتاه با امام زمان (ع) از راه های زیر امکان پذیر است:

1-      توجه و ابراز علاقه در جشن های سالیانه نیمه شعبان (روز ولادت با سعادت آن حضرت)

2-      خواندن دعای ندبه، زیارت آل یس، دعای عهد، دعای فرج، نماز امام زمان (ع)

3-      رفتن به مسجد جمکران، مسجد سهله در کوفه و دعا برای فرج آن حضرت

4-      استمداد، توسل و توجه به حضرت مهدی (ع) برای رفع مشکلات

ب- دوستی و ارتباط دائمی و پایدار با امام زمان (ع) که از راه های زیر امکان پذیر است:

1-      ایجاد علاقه و دوستی واقعی و قلبی (یعقوب وار): قرآن کریم در داستان حضرت یوسف (ع) ما را اینگونه راهنمایی کرده است: یعقوب به فرزندان خود فرمود:ای فرزندان من! برگردید به مصر و به دنبال یوسف و برادرش بگردید. (یا بَنِی اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ یوسُفَ وَ أَخِیهِ ـ یوسف 87). اما هنگامی که برادران به مصر برگشتند، نزد عزیز مصر آمدند[که همان یوسف (ع) بود] مشکلات خودشان را مطرح نمودند و خود یوسف (ع) را فراموش کردند: یا أَیهَا الْعَزِیزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکیلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَینا إِنَّ اللَّهَ یجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ – یوسف 88) یعنی ای عزیز مصر، سختی [و قحطی] به ما رو آورده و با پولی ناچیز نزد تو آمدیم؛ اما تو از راه لطف و کرمت پیمانه ما را پر کن [و گندم کافی به ما عطا کن] که خداوند کریمان را پاداش نیکو خواهد داد.

ارتباط و دوستی ما باید از مرحله «مشکلات شخصی» عبور کرده، فقط به خاطر خود امام عصر (ع) باشد تا این دوستی عمیق و دائمی گردد؛ زیرا در نوع اول، فقط هنگامی که مشکلی به ما روی آورد، به یاد امام زمان (ع) می افتیم؛ و آن هم برای رفع مشکلات، و نه برای خود آن حضرت.

ارتباط عمیق و صمیمی با امام زمان (ع) آنگاه برقرار می شود که مشکلات خود را رها کرده و تنها خود یوسف زهرا (س) و ظهور او را بخواهیم. همانطوری که اگر بخواهیم علاقه خود را به کسی نشان دهیم از خود او دلجویی می کنیم، به او هدیه ای می دهیم و به او ابراز علاقه می کنیم. البته برای ایجاد این نوع دوستی«برنامه مداوم» لازم است. مانند : دعای عهد مداوم، خواندن قرآن برای سلامتی حضرت به طور روزانه.

2-      احساس حضور؛ راه دیگری که در دستورات دینی به آن تأکید شده است تا یک ارتباط عمیق و صمیمی با امام زمان (ع) برقرار شود، احساس حضور امام (ع) و تبدیل غیبت به حضور است. در احادیث شریف آمده است:کسانی که غیبت امام زمان (ع) نزد آنان «به منزله مشاهده» باشد، همیشه امام را حاضر و ناظر می بینند. امام سجاد (ع) به ابوخالد کابلی فرمودند:مردم زمان غیبت حضرت مهدی (ع) که معتقد به امامت او هستند و منتظر ظهور او نشسته اند، با فضیلت ترین مردم دنیایند؛ زیرا خداوند عقل و فهمی به آنان عطا کرده که «غیبت» نزد آنان به منزله ظهور و «مشاهده» گشته است. آنها همانند مجاهدین در رکاب پیامبرند.

پس بایسته است حضور حضرت را واقعی بدانیم و آن را در زندگی احساس کنیم و غیبت او را به حضور تبدیل کنیم. سیره عرفا و علمای اسلام نیز همواره بر این بوده است که با احساس حضور امام زمان (ع) رابطه عمیق و دائمی بین خود و آن محبوب دل ها برقرار سازند و پرده غیبت را از جلوی چشم خود به کنار نهند تا به طور صمیمی و راحت با یوسف زهرا (س) گفتگو و مناجات کنند.

اگر چه ممکن است بنا به مصلحت الهی ظهور آن خورشید هدایت، مدت زمانی (ان شاء الله اندک) به طول انجامد؛ اما «حضور و احساس حضور» با «ظهور مادی» تفاوت دارد. اگر این احساس حضور دائمی نسبت به آن امام همام به وجود آید و ما خود را در مقابل و جلوی دیدگان مبارک ایشان بدانیم، بر اعمال و رفتار خود نیز مواظبت و مراقبت خواهیم نمود و قلب آن عزیز را با گناهان خود آزرده نخواهیم ساخت و دوری از گناه، باعث ارتباط دائمی و دوستی پایدار با آن یار و مولای عزیز خواهد بود. در این حالت، شما حضور ایشان را با همه وجودتان احساس می کنید، و هرگز بین خودتان و ایشان پرده و مانعی نمی بینید؛ ان شاء الله